2007
03
wrz
Miasto smoka
Słowenia, Ljubljana
Przejechano 276 km
Ocena:8
Uciekając przed królem Ajetesem Jazon i Argonauci, wraz ze skradzionym w Kolchidzie złotym runem, przepłynęli Morze Czarne, wpłynęli na Dunaj, a później na Sawę i Ljubljanicę. Tam pokonali groźnego smoka, który na pamiątkę tego wydarzenia jest symbolem Lublany i znajduje się w herbie miasta.
Tak stanowi legenda. A jak było w rzeczywistości? Miasto założyli w I wieku p.n.e. Rzymianie pod nazwą Emona. Do czasu zniszczenia przez Hunów w roku 452 miasto rozwijało się dość prężnie. W VII wieku na te tereny przybyli Słowianie, jednak pierwsza wzmianka miasta pojawiła się w brzmieniu niemieckim – Laibach w 1144r., ponieważ okoliczne tereny weszły w skład terytorium niemieckich książąt Karantanii. Od 1335r. do końca I wojny światowej miasto należało do Habsburgów. Ważnym momentem w dziejach były lata 1809-1813, kiedy Napoleon Bonaparte utworzył Prowincje Iliryjskie, w skład których wchodziły Istria, Gorycja, Triest, Kraina, zachodnia Karyntia, Dalmacja i Część Chorwacji, a Lublana była ich stolicą. Po I wojnie światowej miasto było centrum administracyjnym Słowenii, wchodzącej w skład Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców – czyli późniejszej Jugosławii. Po proklamowaniu przez Słowenię niepodległości 26 czerwca 1991 roku Lublana została stolicą państwa i jest dziś centrum kulturalnym, politycznym i gospodarczym tego niemal 2–milionowego kraju. Obecnie miasto zamieszkuje około 270 tys. ludzi.
Starówka Lublany jest niewielka i koncentruje się wzdłuż brzegów Ljubljanicy. Zwiedzanie najlepiej rozpocząć od placu Prešerena. Stąd wszędzie jest blisko. Dominują tu barokowy kościół Franciszkanów o pomarańczowej fasadzie i pomnik France Prešerena (1800-1849), słoweńskiego wieszcza, zwanego „ojcem narodu” i autora słów hymnu narodowego. Inną postacią na stałe zapisaną w sercach Lublańczyków jest Joze Plečnik (1872 -1957) – architekt, autor lwiej części budynków Lublany. Nad miastem góruje znakomicie widoczny z placu Prešerena, jak i z niemal każdej innej części miasta, lublański zamek. Początki zamku sięgają IX wieku, choć pierwsza wzmianka pochodzi z 1144r. W XVI wieku był całkowicie przebudowany. Z czasów średniowiecza zachowały się jedynie mury oraz malutka, gotycka kaplica zamkowa. Obecnie w zrekonstruowanej budowli znajduje się ciekawe wirtualne muzeum historii Lublany. Biała, wysoka wieża oferuje wspaniałe widoki na miasto i okoliczne góry (Alpy Kamnicko-Sawińskie).
Szwędając się po tej małej, ale na swój sposób uroczej starówce, musieliśmy co jakiś czas z konieczności zaglądać do miejscowych pubów i kawiarni. Padało, niestety. Pierwszego dnia przelotnie, drugiego już mocniej. Uczyliśmy się zatem w pubach słoweńskiego. Mają kilka fajnych słówek. Na przykład koronka to čipka, dziewczyna - dekla, chłopak - fant, a ławka - klop...
Uciekając przed królem Ajetesem Jazon i Argonauci, wraz ze skradzionym w Kolchidzie złotym runem, przepłynęli Morze Czarne, wpłynęli na Dunaj, a później na Sawę i Ljubljanicę. Tam pokonali groźnego smoka, który na pamiątkę tego wydarzenia jest symbolem Lublany i znajduje się w herbie miasta.
Tak stanowi legenda. A jak było w rzeczywistości? Miasto założyli w I wieku p.n.e. Rzymianie pod nazwą Emona. Do czasu zniszczenia przez Hunów w roku 452 miasto rozwijało się dość prężnie. W VII wieku na te tereny przybyli Słowianie, jednak pierwsza wzmianka miasta pojawiła się w brzmieniu niemieckim – Laibach w 1144r., ponieważ okoliczne tereny weszły w skład terytorium niemieckich książąt Karantanii. Od 1335r. do końca I wojny światowej miasto należało do Habsburgów. Ważnym momentem w dziejach były lata 1809-1813, kiedy Napoleon Bonaparte utworzył Prowincje Iliryjskie, w skład których wchodziły Istria, Gorycja, Triest, Kraina, zachodnia Karyntia, Dalmacja i Część Chorwacji, a Lublana była ich stolicą. Po I wojnie światowej miasto było centrum administracyjnym Słowenii, wchodzącej w skład Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców – czyli późniejszej Jugosławii. Po proklamowaniu przez Słowenię niepodległości 26 czerwca 1991 roku Lublana została stolicą państwa i jest dziś centrum kulturalnym, politycznym i gospodarczym tego niemal 2–milionowego kraju. Obecnie miasto zamieszkuje około 270 tys. ludzi.
Starówka Lublany jest niewielka i koncentruje się wzdłuż brzegów Ljubljanicy. Zwiedzanie najlepiej rozpocząć od placu Prešerena. Stąd wszędzie jest blisko. Dominują tu barokowy kościół Franciszkanów o pomarańczowej fasadzie i pomnik France Prešerena (1800-1849), słoweńskiego wieszcza, zwanego „ojcem narodu” i autora słów hymnu narodowego. Inną postacią na stałe zapisaną w sercach Lublańczyków jest Joze Plečnik (1872 -1957) – architekt, autor lwiej części budynków Lublany. Nad miastem góruje znakomicie widoczny z placu Prešerena, jak i z niemal każdej innej części miasta, lublański zamek. Początki zamku sięgają IX wieku, choć pierwsza wzmianka pochodzi z 1144r. W XVI wieku był całkowicie przebudowany. Z czasów średniowiecza zachowały się jedynie mury oraz malutka, gotycka kaplica zamkowa. Obecnie w zrekonstruowanej budowli znajduje się ciekawe wirtualne muzeum historii Lublany. Biała, wysoka wieża oferuje wspaniałe widoki na miasto i okoliczne góry (Alpy Kamnicko-Sawińskie).
Szwędając się po tej małej, ale na swój sposób uroczej starówce, musieliśmy co jakiś czas z konieczności zaglądać do miejscowych pubów i kawiarni. Padało, niestety. Pierwszego dnia przelotnie, drugiego już mocniej. Uczyliśmy się zatem w pubach słoweńskiego. Mają kilka fajnych słówek. Na przykład koronka to čipka, dziewczyna - dekla, chłopak - fant, a ławka - klop...
Zdjęcia (5)
Komentarze (0)
Zasoby: 
21.151 
21.742 
1.082.485 
3.423 
